Daar zat ik dan, 3 kwartier te vroeg in de wachtkamer op het ziekenhuis. De vorige keer hadden we geen tijd om een inschrijfkaart te laten maken dus was ik op tijd gekomen. Ik bleek direct aan de beurt te zijn en binnen 1 minuut had ik de kaart te pakken.
Na 4 tijdschriften kon ik binnenkomen voor een echo. Gelukkig was de frequentie van het extra hartklopje een stuk minder geworden; minder dan 10 per minuut. Daarnaast waren ook geen andere bijzonderheden. Pfew. Dat was goed nieuws.
Nu moest ik alleen nog wachten op een consult met de gynacoloog. Dat duurde weer 2 tijdschriften. Een aardige vent met een leerling stelde me verder gerust. Alles lijkt normaal. Uiteraard sta ik nog wel onder extra controle; 1x per week naar de verloskundige en om de week een echo in het ziekenhuis. So far so good!
Op de terugweg kwam er een stelletje uit een deur. Haar ogen waren rood, ze had duidelijk gehuild. De man had een hopeloze blik. Achter me hoorde ik haar opnieuw huilen. Hun leed maakte me echt verdrietig. Geen idee wat het slechte nieuws was, maar het deed me veel. Het grijpt je gewoon aan als het om een (ongeboren) kind gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten