Vrijdag Favorieten

Een hele goede vrijdag! Ik heb het uurtje minder deze week wel meegekregen. Ik ben toe aan het weekend en dat begin ik met uitslapen. Deze week heb ik mijn favoriete bakerpraatjes verzameld om te weten of het een jongen of meisje wordt.
Fijn weekend!

Last van ruwe handen, reken dan maar op een jongen. Zijn ze juist lekker zacht, dan wordt het een meisje.

Slaap je voornamelijk op je rechterzij? Reken dan op een meisje. Slaap je liever op je linkerzij, dan wijst het op een jongen. 

Gevoelige of pijnlijke navel? Een meisje! Voel je niets bijzonders aan je navel? Reken dan maar op een jongetje.








 



Heb je veel trek in vers sinaasappelsap? Dan krijg je een meisje. Zo niet? Dan krijg je natuurlijk een jongen.

Last van koude voeten? Dan krijg je vast een jongen. Merk je helemaal geen verschil? Dan wordt het een meisje.


 

Midden in de nacht ineens trek in zure haring en/of augurken? Vast een jongen! Van een meisje ga je verlangen naar ijs en chocolade of andere zoete dingen.

Helemaal naakt, vol zwanger...en op de cover

Jessica Simpson staat helemaal naakt en vollop zwanger op de Elle cover van april. Ik vind het fantastisch. Als ik zover ben, zou ik ook heel graag zo'n mooie foto laten maken. Uiteraard met de bijbehorende photoshop-trucjes. De straie en putjes mogen ze wegvegen.

Jessica Simpson

Jessica is niet de eerste die naakt en zwanger op een cover poseert. Vele beroemde dames gingen haar voor. Ik ben helemaal geïnspireerd voor de foto’s die ik van mezelf wil laten maken. Stoer met een leren jasje of super sexy met grote juwelen of hakken. De favoriete pose van de zijkant met de armen over de borsten, ga ik zeker ook proberen.

Christina Aguilera

Britney Spears

Britney Spears



Claudia Schiffer



Demi Moore

Eva Herzigova

Combinatietest

Bij de eerste verloskundige afspraak kregen we een formulier mee voor een combinatie test. Wij vallen niet in de risicogroep, dus hadden we de keuze. Na me verdiept te hebben wat de test uitwijst, hebben we toch besloten om deze te doen.

Eigenlijk zegt zo’n combinatietest niet zo heel veel. Het geeft een kansberekening van hormoonwaardes uit je bloed, de dikte van de nekplooi en je leeftijd. Daarbovenop is dat alles gebaseerd op gemiddeldes. Wij hadden een uitslag van 7000:1 voor het syndroom van down. Dat betekent dus dat 1 op de 7000 vrouwen een kindje kreeg met het syndroom van down die (ongeveer) dezelfde bloedwaardes, nekplooi-dikte en leeftijd hadden als ik. Tja, wat zegt dat nou eigenlijk. De doktoren hebben zelf de risicogrens op 200 gezet. Dus als de uitslag lager dan 200:1 is dan vinden ze de kans groot dat het syndroom aanwezig is. Een vriendin van mij had een uitslag gekregen van 5:1. Dat was natuurlijk erg schrikken. Zeker omdat zij met behulp van IVF zwanger is geworden. Zij heeft gekozen om een vruchtwaterpunctie te doen. Daaruit bleek gelukkig dat haar baby in orde was. Ondertussen is ze moeder van een gezonde dochter.

Zo ongeveer iedereen die ik ken heeft de combinatietest gedaan. De meeste vielen niet in de risicogroep. Waarom doen we het dan? Wat voor mij de doorslag gaf, was dat ik (heel fout) een goede echo wilde meemaken. De eerste echo was zo vluchtig verlopen, daar had ik amper iets van meegekregen. Het is een extra check waar ik de kans had om mijn kindje nog eens te zien. Ze kijken ook gelijk naar een heleboel andere zaken, zoals klopt het hartje, status van de hersenen, maag, blaas enz. Toch wel lekker zo’n check. De volgende echo is pas bij 20 weken en juist in die eerste weken wilde ik graag bevestiging. Ik heb de test zelfs afgewacht voordat ik op mijn werk vertelde dat ik zwanger was. Ik was 12 weken zwanger en dus de meest risicovolle weken voorbij. Toch, het allerleukste was dat ik het hartje zag kloppen en dat er beentjes en armpjes heen en weer bewogen.

Als de combinatietest een verhoogd risico aangeeft dan is er de optie om een vruchtwaterpunctie te doen. In Nederland wordt er best spannend gedaan over een vruchtwaterpunctie. Dit brengt namelijk risico’s met zich mee op een miskraam (0,5%). Dat klink superheftig.  Ik heb gehoord dat in andere landen, zoals Spanje, deze test bij iedere zwangere wordt uitgevoerd. Deze test geeft daadwerkelijke uitslagen over het kindje, omdat ze het vruchtwater onderzoeken. Geen gemiddeldes of kansberekeningen. Er wordt dus nogal verschillend naar de risico’s gekeken.

Toen mijn moeder zwanger was, waren deze faciliteiten er helemaal niet. Na 9 maanden kwam er een baby uit en pas daarna wisten ze het geslacht en of het gezond was. Eigenlijk weet je nog steeds niet wat het uiteindelijk gaat worden. Natuurlijk wil ik ernstige aandoeningen voorkomen, maar er blijven nog een hoop onzekerheden over. Het kan blind zijn of met 6 jaar van de trap afvallen. Dus daar wil ik niet te veel over nadenken. Nu eerst maar genieten van de zwangerschap en dat het berekende risico, laag is.

Suiker!

Vandaag heb ik zoveel zin in snoep! Het maakt me eigenlijk niet eens uit wat, als er maar bergen suiker in zit. Spekjes, honing, zuurtjes, lollies, ik heb er allemaal zin in.

Vanmorgen ging ik kaartjes kopen voor twee neefjes die jarig zijn deze week. In de winkel lagen bergen dropjes, banaantjes, fruitgums en meer tentoongesteld. Heel mijn hart sprong op. Ik heb me in kunnen houden, anders was ik zeker met drie snoepzakken de deur uit gelopen.

Ik geloof dat ze dit bedoelen, als ze zeggen dat een zwangere vrouw cravings heeft :).

Hollywood hottest moms

In hollywood worden de sterren gekleed door een stylist. Dat lijkt mij ook heerlijk. Vooral nu mijn lichaam aan het veranderen is. Hollywood stylist Estee Stanlee heeft 5 tips om er 9 maanden stylisch uit te (blijven) zien.

Gisele Bundschen

1. Blijf jezelf.
Topmodel Gisele droeg tijdens haar zwangerschap wat ze altijd aan had - jeans, jasje en laarzen. Als je zwanger bent, hoef je niet van stijl te veranderen.

Christine Applegate

2. Wordt Lycra-fan.
Vanaf 5 maanden is het super sexy om je buik te accentueren. Stretch lycra jurken en shirts laten je vormen goed uitkomen.

Ali Larter

3. Schaf een donkere jeans aan.
Voor alle dames die graag jeans dragen is een donkeren zwangerschapsjeans ideaal. Ze zijn comfortabel en makkelijk te combineren met een leuk shirt.

Tiffani Thiessen

4. De wikkel-jurk.
De wikkeljurk accentueert de buik fantastisch, plus er zitten geen vervellende knopen en haakjes aan. Daarnaast staat een diepe v-hals heel mooi bij zwangere vrouwen.























Heidi Klum


5. Houd het simpel.
Ontwijk felle kleuren, zijde (toont iedere rimpel) en drukke prints. kijk in plaats daarvan uit naar donkere, uniforme shirst en jurken.

Eerste echo

Bij mijn allereerste echo zag ik voor het eerst mijn (heel kleine) baby. Nu was het helemaal echt, ik ben zwanger en er zit iets in mijn buik wat uit gaat groeien tot een mensje.

Naast de zwangerschapstesten had ik nog geen officieel bewijs. Het is heel gek, maar ergens bleef ik twijfelen. Ik zag daarom erg uit naar de eerste afspraak met mijn verloskundige. Ik was toen 9 weken zwanger. Tot mijn verbazing kon ik ’s avonds terecht. Verheugd stapten we de verloskundigenpraktijk binnen. Na 5 minuten stak een vrouw haar hoofd om de hoek van een deur en vroeg ons om binnen te komen. In een noodvaart werkte ze de onderdelen af. Ze had er duidelijk geen zin in. Efficiënt voerde ze de gegevens in de computer en nam de echo af. Ik had weinig tijd om ernaar te kijken. Ze overhandigde een zwitsal-tas met folders en toen stonden we alweer buiten. Later besefte ik me dat ik niet eens gezien had of het hartje wel klopte. Ik heb wel eens mooie ervaringen gelezen over de eerste echo. Er stonden zelfs artikelen hierover in de tijdschriften die in de zwitsal-tas waren meegeven.

Een vriendin van mij had een soortgelijke ervaring dus het komt vaker voor. Ik hield er in ieder geval geen bijzonder gevoel aan over. Wel heb ik trots de echo-foto overal getoond en die werd beloond met veel aandacht en vragen. Dat heeft de afknapper van mijn eerste echo wel opgeheven.

Vrijdag Favorieten

Wat was het een mooie week! Ik heb heerlijk van de zon genoten in mijn tuin en ga dit weekend gewoon verder. Fijn weekend.

Favoriet lente-gevoel.

Favoriet zon-momentje

Favoriet baby-foto

It's a.....

Wanneer ik 20 weken zwanger ben, wil ik heel graag weten of het een jongetje of meisje is. Uiteraard ben ik supernieuwsgierig, maar het heeft ook een praktische reden. Zo hoef ik maar over 1 naam na te denken en weet ik of ik jurkjes uit de rekken kan trekken. Iedereen mag het ook weten. Ik heb wel eens spannende verhalen gehoord dat beide ouders het niet wisten, maar de uitslag wel in een enveloppe in de keuken lag. Ze hebben zich beide kunnen inhouden tot de geboorte. Dat zou mij niet lukken.

In Amerika is er een trend ontstaan om een Gender Release Party te geven. Op het partijtje krijgen alle aanwezigen tegelijk (dus ook de ouders) te horen wat het gaat worden. De uitslag wordt door de dokter naar de bakker gestuurd. De bakker bakt een taart waarvan de vulling of blauw of roze is. De genodigden komen in de kleur gekleed dat ze denken dat het wordt. Tijdens het feestje snijden de ouders de taart aan en onthullen zo het geslacht. In onderstaand filmpje kun je zien hoe dat in zijn werk gaat. 

Voor zulke praktijken ben ik echt te nuchter. Ik denk dat ik het gewoon vertel. Dan is het gelijk duidelijk.

Moeders voor Moeders

Toen mijn zus zwanger was, ben ik in haar wc eens grote blauwe melkflessen tegengekomen. Dat bleken de flacons van Moeders voor Moeders te zijn. Zodra ik wist dat ik zwanger was heb ik me ook aangemeld. Niet omdat ik vind dat meedoen zo’n goede daad is, maar het is zo’n unieke situatie. Baat het niet dan schaad het niet.

De afspraak met mijn MvM consulente kon pas gepland worden in mijn 8ste week. Er meldde zich een vrolijke dame. Om te controleren of ik wel echt zwanger was, deed ze een test. Gelukkig, ik bleek zwanger te zijn. Stel je voor als dat niet zo was… Later hoorde ik dat de MvM testen op meer hCG hormoon zijn afgesteld dan de commerciële testen. Een kennis van mij had een stapel MvM testen kunnen bemachtigen. Een maand lang had ze niet door dat ze zwanger was, omdat de testen tot dan toe negatief waren.
Na de succesvolle test mocht ik een cadeautje uitkiezen. Een kunststof paarse ketting of armband. Geen idee wie er blij is met deze prullaria, maar uit beleefdheid nam ik de armband aan. Daarbij werd ik gewaarschuwd dat het dragen van de armband mijn zwangerschap zou kunnen verklappen. Vervolgens kreeg ik een vragenlijst en uitleg. Voorzichtig legde de consulente uit dat het bedrijf MSD er wel geld aan verdient. Ik vind het meer dan logisch dat een commercieel bedrijf geld verdient aan hun producten. Daarom vind ik meedoen ook niet echt een goede daad, denk ik.

Voordat ze wegging kreeg ik 2 grote kratten met de blauwe melkflessen en een opvangkan. Een vriendin van mij had mij wel eens verteld dat je een bepaald hoeveelheid urine moet opvangen per week, anders mag je niet meedoen. Dat blijkt grote onzin. Ze zijn blij met alles. Dus het feit dat ik werk, maakte niets uit. Vervolgens heb ik 8 weken in de ochtenden, avonden en weekeindes mijn urine opgevangen. Een beetje hilarisch is het wel, zo hangend boven een opvangkan. Mijn man vond het ook best. Als er bezoek kwam, werden de kannen discreet in de berging gezet. Ten eerste verraad je ermee je zwangerschap en ten tweede, bezoek zit er niet op te wachten…

Het ophalen verloopt heel gemakkelijk. Het hele proces is eigenlijk super simpel. Je meld je aan op de website, een consulente komt langs wanneer jij kunt en alles wordt keurig opgehaald en weggebracht. Alleen het opvangen kost moeite. Het kwam wel eens voor dat het erg vroeg was om boven de flessen te hangen. Er zit namelijk een bepaald goedje in wat behoorlijk ruikt. Dat vond ik niet zo fijn in mijn eerste zwangerschapsweken. Ik was nooit echt misselijk, maar die geur hielp niet.

Nadat de laatste flacons waren opgehaald, was ik toch wel blij. Nu mag ik overal zomaar plassen en doorspoelen. Het voelt als een nieuwe vrijheid.

Vrijdag favorieten

Dit zijn mijn favorieten van deze week. Iedereen een fijn weekend!

Favoriete uitspraak:

Favoriete kinderfoto:

Favoriete zwangerfoto:

Favoriete tussendoortje:



Antisperma antistoffen

Ik wist dus helemaal niet wat het betekende toen we hoorde dat mijn man antistoffen aanmaakte. Ik kende wel mankementen zoals weinig zaad of traag zaad, maar hier had ik nog nooit van gehoord. Onze dokter gaf weinig informatie en op internet is ook bijna niets te vinden. In de tussentijd ben ik heel wat te weten gekomen. Of dit het verhaal is, weet ik niet. Toch wil ik er wat over kwijt, wellicht helpt het iemand.

Antisperma antistoffen komen voor wanneer het lichaam (van de man) het sperma opmerkt. Hierdoor komt het immuunsysteem in actie en gaat aan het werk om het sperma te vernietigen. Normaal, wordt het sperma verborgen van het immuunsysteem door een barrière in de testikels. Als een man antisperma antistoffen heeft, is deze barrière gebroken. Er zijn een heleboel redenen hoe deze barrière gebroken kan zijn. Een ongeluk, infectie of vasectomie zijn de meest voorkomende redenen. Bij 70% van de mannen die er een knoopje in hadden laten leggen, komen deze antistoffen voor. In de totale populatie maar bij 10% van de mannen.

Wat het effect is van de antistoffen op de vruchtbaarheid is niet zo duidelijk. Sommige sites geven aan dat de antistoffen op verschillende plaatsen op het sperma kunnen zitten. Als ze op de staart zitten dan wordt het sperma afgeremd of verklontert zelfs. Dan komt het sperma niet bij de eicel aan. Als ze op de kop zitten van het sperma dan kan het hoofd niet goed door de eicel heenkomen, waardoor er ook geen bevruchting tot stand komt.

In de standaard sperma test kwam bij ons een score van 99% naar voren. Wat dat precies betekent, weet ik nog steeds niet. Volgens mij geeft het percentage aan dat er antistoffen zijn. De positie van de antistoffen of het effect was niet bekend. Mijn dokter kende 1 wetenschappelijke studie die antisperma antistoffen had onderzocht. De conclusie van dat onderzoek (plat gezegd) gaf aan dat een score tussen de 80% en 100% leidde tot verminderde vruchtbaarheid. Toch vertelde mijn dokter dat er vele ziekenhuizen niet eens naar de aanwezigheid van antistoffen kijken. Er is nog zo weinig bekend over het effect van deze antistoffen dat ze er eigenlijk nog geen rekening mee willen houden. Bij onze opzwemtest kwam naar voren dat na 72 uur er nog voldoende sperma goed genoeg was om een spontane bevruchting mogelijk te maken. Ze hadden zelfs er een goedje bijgedaan om het extra te pesten.

Als een vrouw antistoffen aanmaakt, dan kan het immuunsysteem tijdelijk verlaagd worden. Schijnt geen pretje te zijn, want dat geldt natuurlijk niet alleen voor het sperma. Als een man antistoffen aanmaakt, is er niets dat er gedaan kan worden. Bij IUI en IVF zal het zaad altijd ‘opgewerkt’ worden, zodat alleen de beste zaadcellen gebruikt worden. Maar dat doen ze eigenlijk altijd.

Kortom, als er antisperma antistoffen zijn kan dit een oorzaak zijn van verminderde vruchtbaarheid. Vandaar dat mijn dokter gelijk riep dat we alleen via IVF zwanger konden raken. Er is nog te weinig bekent wat die antistoffen nu precies doen en wanneer (klonteren ze in het lichaam van de man, bij het spuiten of pas als ze in de baarmoeder komen). Dus een spontane zwangerschap kan best als je man antisperma antistoffen aanmaakt, maar het kan ook de reden zijn dat het niet lukt.

Bevrucht!

Ja, in ons geval ging de bevruchting niet helemaal vanzelf. In september 2010 zijn we getrouwd en heel klassiek ben ik gestopt met de pil na de huwelijksreis. Ik wist dat ik geduld moest hebben, omdat ik jarenlang de diana35 pil heb geslikt. Iedere dokter beweert dat het pilgebruik niets te maken heeft met het weer op gang komen van de menstruatiecyclus. Ik heb het altijd zeer verdacht gevonden dat zowel ik als mijn zus dezelfde symptomen hadden terwijl mijn andere zus (die niet aan de diane35 zat) hier geen last van had. Het kan natuurlijk. Enfin, ik wist dat ik een tijd niet gericht hoefde te proberen. Een heerlijke tijd trouwens; het is wel een tijdje lekker om geen maandelijkse bloeding te hebben. Na 3 maanden ben ik naar de huisarts gegaan. Zij vertelde, zoals verwacht, dat ik na 6 maanden pas doorgestuurd zou worden naar de gynaecoloog. Keurig de 3 maanden weer afgewacht en toen naar het ziekenhuis. Daar heb ik in een half jaar tijd 4 verschillende artsen in opleiding meegekregen die allemaal jonger dan ik waren. Echt broekies. Ik twijfel niet aan hun inhoudelijke kennis, maar hun communicatievaardigheden waren zeker nog niet ontwikkelt. Eerst werd ik gecontroleerd en toen het zaad van mijn man. Niets aan de hand zeiden ze. Helaas kreeg ik nog steeds geen pillen mee om mijn cyclus op te wekken, dus de maanden streken voorbij. Bij een van die gesprekken verliep alles normaal totdat we de deur uitliepen. De dokter riep ons terug. In een halve minuut vertelde ze dat ze net goed naar het zaadonderzoek had gekeken en dat mijn man antistoffen had. Ze trok daarbij een veelbetekenende blik. Ik snapte hem nog niet. Vervolgens zei ze dat we alleen via IVF nog zwanger konden worden. Vervolgens stonden we weer buiten. Die kwam wel even hard aan. Huilend mijn moeder gebeld, even geen zin in afspraken en meer van dat soort dingen.

Ons volgende plan was om zo snel mogelijk dan maar tot die IVF te komen. Daar staan een reeks testen als voorwaarde voor, alleen vertelden de doktoren dat niet in 1 keer. Spermaopzwemtesten, doorspuiten baarmoedertesten, you name it. Alle testen wezen hetzelfde uit, er bestaat gewoon een kans om zwanger te worden, los van die antistoffen dan. Maar ja, daar weten ze nog niet zo veel van dus dat hoeft ook niet uit te maken. En ik was nog zo jong, dus haast hadden de doktoren zeker niet. Jammer, ik wel. Aan het einde van 2011 zaten we in het IUI traject. Als mijn cyclus kwam, moest ik bellen en dan zouden de eerste spuiten gezet worden. Dat viel rond de kerstdagen. Mijn hele familie deed daarom mee met mijn cyclus, want dan wist ik pas wanneer de spuiten gezet werden en wanneer ik waar op het kerstdiner aanwezig kon zijn. Te grappig. We hielden dus alle opties open. Die cyclus bleef uit. En het duurde langer en langer. En op een zondag kwam het in mijn hoofd op dat ik zwanger kon zijn. Ik had al heel wat zwangerschapstests versleten en dat zijn geen makkelijke momenten dus daar wilde ik mezelf niet teveel door laten gaan. Na veel – zou ik dit wel doen, je stelt je aan – besloot ik een test te halen, omdat ik die toch nog nodig had en dan zat de gedachte tenminste niet meer in mijn hoofd. Ik had mijn man niet eens verteld dat ik een test ging doen. Het was routine - test doen, negatief en de gedachte is uit je hoofd. Alleen kwam er dit keer een heel sterk plus teken meteen te voorschijn. Totaal onverwachts. Ik liep naar mijn man en toonde hem de test. Dat raakte me diep zeg, ik ging gewoon huilen. Er zat blijkbaar toch meer emotie opgekropt dan ik dacht. Ik wilde gelijk mijn hele familie bellen, alleen vonden we het toch verstandiger om nog een test te doen. Maandagochtend dus de tweede test gedaan. Daarna heb ik mijn zussen en ouders direct gebeld. Dat is gaaf zo leuk nieuws te vertellen. Iedereen was verbaasd en super enthousiast. Mijn zus vertelde later dat ze de hele dag goeie zin had gehad daarna. 

Dus uiteindelijk is het wel vanzelf gegaan, maar wat een traject zeg.