Namen

We zijn er zo goed als uit. We weten in ieder geval wat de voor en achternaam gaat zijn van onze kleine spruit. Dat vind ik al heel wat. Met de naam vastgesteld, wordt ze ook wel heel echt. Ze is nu geen ongedefinieerde 'het' meer in mijn buik, maar mijn kleine meid.  

Vanaf de 20ste week hebben mijn man en ik er een sport van gemaakt om iedere dag een zo'n afschuwelijk mogelijke naam te verzinnen. We werden dan wakker en dan zei mijn man; en hoe gaat het met Shalita? en als ik thuis kwam zei ik dat Nanda veel bewogen had die dag. We hebben hier veel lol om gehad.

Toch moesten we ergens serieus worden. Ik heb vele sites en boeken doorgespit. Mijn man zat 's avonds op de bank namen te spuien. Soms waren we zo diep verzonken dat we opeens allerlei gekke namen een goede optie vonden. Die vielen later, toen we weer nuchter waren, direct af. We hielden lijstjes bij. Soms kwam er eentje bij en soms viel er weer eentje af. Een paar waren constant. Op een dag liep ik naar mijn man en ik zei; volgens mij moeten we haar gewoon <naam> noemen. Ja, zei hij. Dat is een mooie naam die we allebei leuk vinden. Dat was dus dat.

De naam voldoet niet aan al onze criteria. Tja, je kunt niet alles hebben. Ik ben er blij mee en ik vind dat het goed bij ons past. Het enige heikel puntje wat nu nog overblijft is de optionele tweede en derde naam. Zullen we vernoemen of laten we dat achterwege? Ik vind eigenlijk de naam van mijn schoonmoeder niet mooi (ja, ik voel me er enorm schuldig onder). Wil ik die dan vereeuwigen in de naam van mijn dochter? Wat ben ik toch een bitch, hé. En mijn moeder 'heeft' al een kleinkindje. Ik vrees dat ik neig naar niet vernoemen. Dat is wel een teleurstelling voor mijn schoonmoeder. Zij heeft beide zoons plechtig vernoemd en gedoopt/gevormd/enz. Ik zou dan niet vernoemen en niet dopen. Ai, ai, ai. Enige troost is dan dat de voornaam een gedeelte is van haar officiële naam. Dus dan kan ze zich toch een beetje vernoemd voelen :).