Bevrucht!

Ja, in ons geval ging de bevruchting niet helemaal vanzelf. In september 2010 zijn we getrouwd en heel klassiek ben ik gestopt met de pil na de huwelijksreis. Ik wist dat ik geduld moest hebben, omdat ik jarenlang de diana35 pil heb geslikt. Iedere dokter beweert dat het pilgebruik niets te maken heeft met het weer op gang komen van de menstruatiecyclus. Ik heb het altijd zeer verdacht gevonden dat zowel ik als mijn zus dezelfde symptomen hadden terwijl mijn andere zus (die niet aan de diane35 zat) hier geen last van had. Het kan natuurlijk. Enfin, ik wist dat ik een tijd niet gericht hoefde te proberen. Een heerlijke tijd trouwens; het is wel een tijdje lekker om geen maandelijkse bloeding te hebben. Na 3 maanden ben ik naar de huisarts gegaan. Zij vertelde, zoals verwacht, dat ik na 6 maanden pas doorgestuurd zou worden naar de gynaecoloog. Keurig de 3 maanden weer afgewacht en toen naar het ziekenhuis. Daar heb ik in een half jaar tijd 4 verschillende artsen in opleiding meegekregen die allemaal jonger dan ik waren. Echt broekies. Ik twijfel niet aan hun inhoudelijke kennis, maar hun communicatievaardigheden waren zeker nog niet ontwikkelt. Eerst werd ik gecontroleerd en toen het zaad van mijn man. Niets aan de hand zeiden ze. Helaas kreeg ik nog steeds geen pillen mee om mijn cyclus op te wekken, dus de maanden streken voorbij. Bij een van die gesprekken verliep alles normaal totdat we de deur uitliepen. De dokter riep ons terug. In een halve minuut vertelde ze dat ze net goed naar het zaadonderzoek had gekeken en dat mijn man antistoffen had. Ze trok daarbij een veelbetekenende blik. Ik snapte hem nog niet. Vervolgens zei ze dat we alleen via IVF nog zwanger konden worden. Vervolgens stonden we weer buiten. Die kwam wel even hard aan. Huilend mijn moeder gebeld, even geen zin in afspraken en meer van dat soort dingen.

Ons volgende plan was om zo snel mogelijk dan maar tot die IVF te komen. Daar staan een reeks testen als voorwaarde voor, alleen vertelden de doktoren dat niet in 1 keer. Spermaopzwemtesten, doorspuiten baarmoedertesten, you name it. Alle testen wezen hetzelfde uit, er bestaat gewoon een kans om zwanger te worden, los van die antistoffen dan. Maar ja, daar weten ze nog niet zo veel van dus dat hoeft ook niet uit te maken. En ik was nog zo jong, dus haast hadden de doktoren zeker niet. Jammer, ik wel. Aan het einde van 2011 zaten we in het IUI traject. Als mijn cyclus kwam, moest ik bellen en dan zouden de eerste spuiten gezet worden. Dat viel rond de kerstdagen. Mijn hele familie deed daarom mee met mijn cyclus, want dan wist ik pas wanneer de spuiten gezet werden en wanneer ik waar op het kerstdiner aanwezig kon zijn. Te grappig. We hielden dus alle opties open. Die cyclus bleef uit. En het duurde langer en langer. En op een zondag kwam het in mijn hoofd op dat ik zwanger kon zijn. Ik had al heel wat zwangerschapstests versleten en dat zijn geen makkelijke momenten dus daar wilde ik mezelf niet teveel door laten gaan. Na veel – zou ik dit wel doen, je stelt je aan – besloot ik een test te halen, omdat ik die toch nog nodig had en dan zat de gedachte tenminste niet meer in mijn hoofd. Ik had mijn man niet eens verteld dat ik een test ging doen. Het was routine - test doen, negatief en de gedachte is uit je hoofd. Alleen kwam er dit keer een heel sterk plus teken meteen te voorschijn. Totaal onverwachts. Ik liep naar mijn man en toonde hem de test. Dat raakte me diep zeg, ik ging gewoon huilen. Er zat blijkbaar toch meer emotie opgekropt dan ik dacht. Ik wilde gelijk mijn hele familie bellen, alleen vonden we het toch verstandiger om nog een test te doen. Maandagochtend dus de tweede test gedaan. Daarna heb ik mijn zussen en ouders direct gebeld. Dat is gaaf zo leuk nieuws te vertellen. Iedereen was verbaasd en super enthousiast. Mijn zus vertelde later dat ze de hele dag goeie zin had gehad daarna. 

Dus uiteindelijk is het wel vanzelf gegaan, maar wat een traject zeg.