Bij mijn allereerste echo zag ik voor het eerst mijn (heel kleine) baby. Nu was het helemaal echt, ik ben zwanger en er zit iets in mijn buik wat uit gaat groeien tot een mensje.
Naast de zwangerschapstesten had ik nog geen officieel bewijs. Het is heel gek, maar ergens bleef ik twijfelen. Ik zag daarom erg uit naar de eerste afspraak met mijn verloskundige. Ik was toen 9 weken zwanger. Tot mijn verbazing kon ik ’s avonds terecht. Verheugd stapten we de verloskundigenpraktijk binnen. Na 5 minuten stak een vrouw haar hoofd om de hoek van een deur en vroeg ons om binnen te komen. In een noodvaart werkte ze de onderdelen af. Ze had er duidelijk geen zin in. Efficiënt voerde ze de gegevens in de computer en nam de echo af. Ik had weinig tijd om ernaar te kijken. Ze overhandigde een zwitsal-tas met folders en toen stonden we alweer buiten. Later besefte ik me dat ik niet eens gezien had of het hartje wel klopte. Ik heb wel eens mooie ervaringen gelezen over de eerste echo. Er stonden zelfs artikelen hierover in de tijdschriften die in de zwitsal-tas waren meegeven.
Een vriendin van mij had een soortgelijke ervaring dus het komt vaker voor. Ik hield er in ieder geval geen bijzonder gevoel aan over. Wel heb ik trots de echo-foto overal getoond en die werd beloond met veel aandacht en vragen. Dat heeft de afknapper van mijn eerste echo wel opgeheven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten